Vanochtend bereikte mij het bericht dat Jan er niet meer is; onverwacht
toch, maar dat is de dood altijd.
Ik weet nog goed dat ik deze zomer op een doordeweekse dag gebeld werd door
Jan.
Opgewekt nam ik de telefoon op in de veronderstelling dat we, na een drukke
periode voor ons beiden, weer wat zouden afspreken, om bij te kunnen praten.
Hoe anders verliep het gesprek.
Op zijn kenmerkende nuchtere manier, vertelde hij mij dat er tijdens een
controle in het ziekenhuis een vlekje op zijn longen was gevonden;
longkanker dus. Na enkele vervolgonderzoeken, die daarop volgden, bleek al
gauw dat deze longkanker zich op een dermate manier had verspreid in zijn
lichaam, dat er geen hoop op genezing meer aanwezig was. Middels
chemotherapie kon de periode nog wel verlengd worden tot januari/februari
volgend jaar maar dan was de koek ook echt op. Ik kon het maar moeilijk
bevatten.
De nuchterheid was kenmerkend voor Jan. Het gaf hem de kracht,samen met zijn
geloof in God, om zijn ziekte te dragen, hoewel het hem ook zwaar viel dat
hij dingen niet meer kon doen, die hij eerder met nog zoveel plezier nog wel
kon doen. Met pijn in zijn hart moest hij dit seizoen zijn lidmaatschap van
onze club opzeggen.
Jan was een gewaardeerd lid van de vereniging; hij was een schaker waar je
niet makkelijk van won, een kritisch lid bij vergaderingen, topscoorder van
het 3e team in het seizoen van hun kampioenschap, altijd bereid om te rijden
bij uitwedstrijden onderwijl mooie verhalen vertellend, voorzien van een
kwinkslag.
Daarnaast was Jan een puur mens, met een groot hart; altijd bereid om naar
je sores te luisteren, hij hielp je alles weer in perspectief te brengen.
Jan vond het fijn als je langskwam en je mocht nooit weg zonder een goed
glas wijn te hebben gedronken; daarnaast werd je altijd uitgenodigd om
gezamenlijk een heerlijk bereide warme maaltijd te nuttigen, welke door zijn
lieve vrouw Ina was bereid. En vanzelfsprekend werd er geschaakt, veel
geschaakt.
Verder was hij maatschappelijk en kerkelijk actief, vaak voor de mensen die
het moeilijk hebben, en minder makkelijk de weg weten.
Ik zal je missen vriend, onze gesprekken, onze partijtjes, had je graag nog
zoveel willen vertellen en met je willen delen. Helaas het mocht niet meer
zo zijn.
Vanaf deze plaats wil ik Ina en de kinderen en kleinkinderen veel sterkte en
kracht toe wensen in deze moeilijke periode.
|